Oh, Danny Boy(le)...

Nie wiem, czy Danny Boyle i jego scenarzysta, Frank Cotrell Boyce, tworząc koncepcję Ceremonii Otwarcia Igrzysk otworzyli parę słowników na  B, i zaczerpnęli inspirację tylko z haseł na tę literę - bukoliczna angielska wieś, Brunel, Branagh, Bond, Mr Bean, Beatles, Bee Gees, Blur, Bonkers (piosenka Dizze Rascala i przymiotnik, jakim wielu komentatorów określiło Ceremonię, dodając brilliantly - brilliantly bonkers*, czyli genialnie odjechana) a najbardziej, oczywiście, British. I niech się Chiny schowają, co to był za show, co za wzruszenie, co za perfekcyjne ujęcie w tak krótkim czasie esencji tych Wysp! Jakże byłam dumna z mojej adoptowanej ojczyzny, jak szlachetnie i nie pompatycznie Boyle potrafił pokazać, że żaden inny kraj tak nie wpłynął na losy świata (Rewolucja Przemysłowa, sufrażystki, wynalazcy, naukowcy) a przede wszystkim nie dał tyle światu w każdej niemal dziedzinie kultury, co ten, obfitujący w ekscentryków i geniuszy, z których wielu było ekscentrykami.
O ile pozbawieni poczucia humoru i subtelności Chińczycy pokazali światu, że nim rządzą (niestety), to Boyle & Co wydestylowali to, co najlepsze i tak mi bliskie: brytyjski humor, osobliwość, ekscentryczność, dynamizm, kreatywność. Przesłanie było wyraźne: straciliśmy Imperium, ekonomia leży, ale żadna inna niewielka wyspa nie wydała tylu mistrzów słowa,  tylu pisarzy dziecięcych, tylu muzyków i gatunków muzyki współczesnej, tylu wynalazców i inżynierów, tyle kultowych postaci popkultury, tylu komików, a co za tym idzie, nie zafundowała ludziom wielu, wielu godzin serdecznego śmiechu, co Wielka Brytania. A teraz, gdy Igrzyska zbliżają się ku końcowi, wiemy również, że zdobyła też najwięcej złotych medali w przeliczeniu na liczbę mieszkańców**. O tym, że jest kolebką wielu sportów, które są dziś częścią Igrzysk, wspomniano, ale moim zdaniem niedostatecznie.

Marina Hyde napisała w Guardianie, że to był  show tak brytyjski, jak Marmite czy węgorze w galarecie, a więc niestrawny, poza Bondem i Fasolą, dla reszty świata - przy czym pisała to w tonie uniesienia i dumy. I dodała, że to niesamowite, iż państwo tak hilariously bonkers (znowu to słowo!) ma broń nuklearną.(Użyła też najlepszego neologizmu, nie tylko AD 2012, ale może ostatnich 5 lat - nazwała obecnych na otwarciu przedstawicieli światowej elity arseoisie).
Ja konsumuję kulturę brytyjską od tak dawna i tak zachłannie, że żadne odniesienie, żaden topos nie był dla mnie nieprzejrzysty, ale jestem ciekawa, czy ona ma wg Was rację? Moim zdaniem nie - to pierwsza Olimpiada, w której społecznościowe media, przede wszystkim Twitter, grają tak olbrzymią rolę, a te same media czynią tutejszą kulturę bardziej przystępną, i nie wierzę, że nie-Brytyjczycy załapali tylko te dwa z największych eksportowych przebojów.
Jeśli na siłę musiałabym znaleźć "ale", to zabrakło mody, ale wszak za parę godzin Ceremonia Zamknięcia, i chodzą słuchy, że podkreśli wkład WB w modę i muzykę. Bardzo chciałabym, by potwierdziła się też trudna do uwierzenia plotka, że wystąpi jedna z moich ulubionych wokalistek, bardzo angielska, cudownie ekscentryczna Kate Bush - ale skoro królowa może skoczyć ze spadochronem, to wszystko może się zdarzyć. Tak jak i to, że osoba, której ulubiona dyscyplina sportowa to leżenie z książką na kanapie, nie tylko będzie oglądać niejeden ważny dla Team GB moment (oraz, jak każdy tutaj, Bolta), ale także wzruszy się niemal za każdym razem.
Sport to nie tylko rywalizacja, ale także gloryfikacja możliwości i harmonii ludzkiego ciała, zatem na koniec uznawany za jednego z najprzystojniejszych sportowców Olimpiady francuski pływak Camille Lacourt.

*Samo to słowo jest bardzo British English, i nie sądzę, by pojawiło się w tekście Jay-Z czy Eminema.

** Na co idą w Pl pieniądze z państwowej loterii? Jaka część przeznaczana jest na sport  i dobroczynność? Pytam, bo ogromny sukces WB to w dużej mierze efekt włożonych w sport pieniędzy, które pochodzą w sporej części z brytyjskiej National Lottery. Z hazardu i "podatku od głupoty" finansuje się też masę innych dobroczynnych projektów, i jest to namacalne - nawet w mojej wsi nowy plac zabaw częściowo sfinansowano z loterii. Podobnie jak w przypadku zabytków, zarządzanych i finansowanych przez prywatne organizacje, takie jak National Trust, także sport jest tu w dużej mierze finansowany z innych, niż budżet centralny, środków - tymczasem w Pl, mam wrażenie, wciąż, po tylu latach, oczekuje się w pierwszym rzędzie pieniędzy od państwa - świadczy też o tym typowa riposta Polaka "Coś (tu wstawić) nie może być osiągnięte u nas, a w UK tak, bo Wielka Brytania jest bogata, a Polska nie." Tylko że tu bardzo wiele się osiąga bez sięgania do państwowej kiesy.