Podsumowania i postanowienia - osobiste

Nie, nie będzie (jeszcze) o dietach. Choć cały kraj ogarnia coroczna mania odchudzania, ja muszę pilnować, by energii starczyło mi na zmiany znacznie, znacznie trudniejsze. Jak mawia ten wielki filozof naszych czasów, Dr House: People don't change ("Ludzie się nie zmieniają". I jeszcze: "każdy kłamie" oraz "ludziom przytrafia się to, co im się przytrafia, a nie to, na co zasługują"), i wszelkie zmiany w charakterze i nawykach wymagają tytanicznego wysiłku. Ja muszę zmienić przede wszystkim swój sposób myślenia, a konkretnie - samodestrukcyjną skłonność do autosabotażu, oraz tendencję do tego, by skupiać się na tym, czego nie mam i czego chcę, a nie na tym, czego potrzebuję.
2011 zaczął się źle a potem było jeszcze gorzej. Tuż przed świętami zlikwidowano stanowisko pracy M i w oczy zajrzała nam wizja nie tylko bezrobocia, ale i bezdomności. Szukanie pracy trwało niemal pół roku, w którym to czasie uzyskaliśmy niestety potwierdzenie porzekadła: "umiesz liczyć, licz na siebie". Jesteśmy zdani wyłącznie na siebie, a Nicholas może liczyć tylko na nas - co w świetle jego niepełnosprawności jest szczególnie bolesne. Pociesza mnie to, że w UK coraz więcej jest "adopcji" niepełnosprawnych dorosłych - gdy opiekunowie takiej osoby odchodzą lub nie mogą się takim dorosłym zajmować, odpowiednie służby znajdują mu nową rodzinę. Ta rodzina otrzymuje, w odróżnieniu od tych, które adoptują dzieci, wynagrodzenie - i tak jest to tańsze niż specjalny ośrodek.
Moje postanowienie noworoczne zatem, to stworzyć sobie miejsce pracy. Praca na pełny etat poza domem odpada - znalezienie właściwej osoby do opieki nad Nicholasem trwałoby wieki i byłoby bardzo kosztowne. O pracę na mniej niż pół etatu jest niezwykle trudno - niewiele jest miejsc, gdzie mogłabym pracować tylko między 10 a 14:30 - i pracowałabym tylko po to, by opłacić opiekę (opieka nad dziećmi w UK jest oficjalnie najdroższa w Europie, jeśli nie na świecie, i opłaty wzrastają szybciej, niż inflacja - Wielka Brytania to państwo prorodzinne tylko pod warunkiem, że sama/sam możesz zajmować się dzieckiem, inaczej wydajesz często niemal całą pensję netto na przedszkole/niańkę. Nie znam ani jednej Polki, którą stać tu na powrót do pracy po urodzeniu dziecka, poza tymi, które zaimportowały babcię z Pl. Angielki wydają przeciętnie 1/3 pensji netto na opiekę, wiele znacznie więcej, podczas gdy Francuzki czy Niemki - poniżej 10%). Wydawałoby się zatem, że moja obecna praca wolnego strzelca, z domu, jest idealna, poza tym tylko szczęśliwcy robią to, co lubią. Tak byłoby, gdybym pracowała dla tutejszego portalu - zdobycie takiej pracy jest jednak równie prawdopodobne, co wstąpienie Berlusconiego do klasztoru. W UK wzrasta bezrobocie, a konkurencja w ostatnich latach nabrała ostrości wszędzie, ale w mediach szczególnie. Kierunki dziennikarskie słusznie uważa się tu za najmniej przydatne w znalezieniu dobrej pracy, i dyplom tego typu, nawet z tutejszej dobrej uczelni, niewiele jest wart, a co dopiero dyplom i doświadczenie z Pl. Jednym słowem - jestem niezatrudnialna, dlatego w tym roku muszę wreszcie przysiąść fałdów i skończyć dwie rozgrzebane książki. Co prawda w dzisiejszych czasach na pisaniu zarabiają dobrze tylko ci, którzy piszą listy z żądaniem okupu (i nieliczne wyjątki z list bestsellerów), ale wątpliwe, bym zarobiła mniej, niż zarabiam obecnie - szczególnie, jeśli na jedną uda mi się znaleźć wydawcę stąd.
Największą przeszkodą w ukończeniu obu jest ten złośliwy wewnętrzny głos, który odbiera pewność siebie, szepcząc, że przecież ja się nie nadaję, nie mam szans itd. Bardzo trudno ten głos uciszyć - świetnie pisała o tym Chihiro, a jej wpis zmobilizował mnie, by wreszcie zacząć zgłębiać buddyjską koncepcję mindfulness, co od dawna planowałam.
W tym cholernie ciężkim pierwszym półroczu był jeden moment triumfu: zostałam wybrana, z około 3000 chętnych, jedną z 4 nowych wolontariuszy - członków BBC South Regional Audience Council - czegoś w rodzaju rady doradczej dla BBC w regionie Południa Anglii (BBC jest podzielone na kraje i regiony). I choć nie jestem czarną lesbijką z jedną drewnianą nogą, jako relatywnie młoda (ekhem) kobieta, Polka, rodzic dziecka specjalnej troski i osoba z wykształceniem i doświadczeniem medialnym, przypuszczam, że miałam przewagę nad rdzennymi, białymi mężczyznami powyżej 50, którzy chętnie się zgłaszają do takich zadań. Rady regionalne powinny reprezentować widownię w jak najszerszym przekroju i miło mi, że należę do najbardziej różnorodnej (diverse) Regional Audience Council w całej Anglii. Naszym zadaniem jest przekazywanie BBC Trust, organizacji, która zarządza BBC, opinii widzów i słuchaczy na temat BBC. Jako że to instytucja państwowa, utrzymująca się z abonamentu (de facto podatku), BBC jest surowo rozliczana ze swoich misji, przede wszystkim ze swej roli edukacyjnej, wpisanej już w dokumenty założycielskie British Broadcasting Corporation w 1922 roku.

Osoby mieszkające w Anglii (szczególnie w regionie BBC South), które chcą się podzielić przemyśleniami na temat BBC - możecie śmiało do mnie pisać.
Drugim moim postanowieniem jest, uwaga, NIE KUPOWAĆ UBRAŃ przez cały rok. Słyszę Wasz rubaszny śmiech, ale mam nadzieję, że ta publiczna deklaracja zdopinguje mnie do dotrzymania tego postanowienia. To w ramach decyzji, by skupiać się na tym, co mam i czego tak naprawdę potrzebuję, a nie na tym, czego mi brak i czego pożądam. Zaoszczędzone pieniądze przeznaczę na realizację celu, którego spełnienie uczyniłoby mnie dużo bardziej szczęśliwszą niż szafa pełna Prady - kupno własnego domu. Czy potrzebuję nowych szpilek czy sukienki? Szafy, w których od dawna nie ma już miejsca, dobitnie świadczą o tym, że nie. Potrzebuję natomiast miejsca, które będzie ostoją i prawdziwym domowym ogniskiem (home), a nie tylko kawałkiem podłogi (house). Co prawda przed nami wciąż daleka droga, ale najdłuższa nawet podróż zaczyna się od jednego kroku.
No a poza tym  - będę mogła trochę więcej wydać na dobre kosmetyki i kulturalne eskapady *mrugam*.