Urodziny...

...odbyły się w sobotę, choć tak naprawdę przypadły w niedzielę. Jak 6 lat temu w dniu narodzin Nicholasa, w ostatnią niedzielę przypadł znowu Dzień Ojca - Dni Matki i Ojca są tu ruchome i zawsze przypadają w niedzielę, tak, by można je było należycie uczcić - nie chciałam zatem odciągać dzieci od tatusiów i zorganizowałam przyjęcie w sobotę. Urodziny, od kiedy synek poszedł do szkoły, to niebylejaka operacja, którą trzeba zaplanować i zorganizować z dużym wyprzedzeniem. Zaprasza się tradycyjnie całą klasę i jeśli myślisz, że wymigasz się tortem i pękiem balonów, to czeka cię zderzenie z niepisanym kodem urodzinowym i szybkie odarcie ze złudzeń. Tak jest w każdym razie tu, w bastionie angielskiej klasy średniej. Tu wynajmuje się często village hall (coś w rodzaju Wiejskiego Domu Kultury) i speców od zabawiania dzieci. W UK biznesy związane z zajęciami dla dzieci w wieku przedszkolnym kwitną (są to często ogólnokrajowe franszyzy) - to już powoli przenosi się na polski grunt, ale raczej w dużych miastach - tu natomiast nawet małe wsie mają art clubs, music clubs, mini gyms etc.* - moja przyjaciółka Szkotka prowadzi takie art clubs (szumnie: zajęcia artystyczne dla małych dzieci, mniej szumnie: wspólne malowanie, rysowanie, taplanie się w wodzie itp) w naszej wsi i okolicznych wsiach i miasteczkach. Jeśli chodzi o urodziny, najczęściej jednak wynajmowani są "trenerzy", czyli osoby, które prowadzą kluby sportowe dla przedszkolaków, a w weekendy dorabiają zapewniając gry i zabawy na przyjęciach urodzinowych dla starszych dzieci. Za tydzień idziemy znowu na takie urodziny, a byliśmy już na wielu, ja zatem uparłam się, że zrobię coś oryginalnego, i wynajęłam magika.

Charlie the Magician zapewnił dzieciom, których było ponad 30, doskonałą zabawę, zatrudniając Nicholasa i inne dzieci do "pomocy" i rozśmieszając także nielicznych rodziców (którzy zwykle przywożą dzieci, zostawiają, a potem o wyznaczonej porze odbierają).
Zamiast tortu zamówiłam "ciasto" w całości zrobione ze staroświeckich słodyczy - w UK panuje teraz moda na takie słodycze, to element trendu zwanego "kulinarną nostalgią". W odróżnieniu od mojego pokolenia w Pl, które chyba nie odczuwa (a może odczuwa?) tęsknoty za czekoladopodobnymi wyrobami i oranżadą w proszku, Brytyjczycy mają ogromny asortyment tradycyjnych cukierków, lizaków itd. o śmiesznych często nazwach (Latające Spodki, Zatykacze Gęby itp) do których wracają z sentymentem. "Ciasto" zamówiłam w miejscowym (ale także sprzedającym online) sklepie, który wygląda tak:

Na stronie sklepu można obejrzeć wnętrza i asortyment dokładniej, jest bowiem filmik nakręcony w środku

A tak wyglądało "ciasto":

Wszyscy się zachwycali tym nietypowym "tortem"

Podjęliśmy dzieci poczęstunkiem, a na koniec wręczyliśmy każdemu party bag, zwaną też goodie bag. To chyba obyczaj jeszcze w Polsce niepraktykowany, tu niemal obowiązek: każde dziecko - gość otrzymuje mały podarunek od solenizanta. My nasze zamówiliśmy w Party Pieces, czyli firmie, dzięki której miliony zbili państwo Middleton, rodzice księżnej Catherine. Nic dziwnego - to najlepsza tego typu firma w UK, zarówno cenowo, jak i pod względem wyboru przebijająca konkurencję, oferująca dosłownie tysiące produktów, dzięki którym można urządzać przeróżne przyjęcia tematyczne (np. pirackie czy ze Świnką Peppą). Kiedy oni zaczynali działalność, przyjęcia urodzinowe w takim stylu, w jakim teraz są urządzane, dopiero zaczynały być modne, a dziś to wielki biznes.

Nasza party bag

A po powrocie do domu Nicholas rozpakowywał furę prezentów przez całe popołudnie.

Moje pierwsze prawdziwe przyjęcie urodzinowe w angielskim stylu uważam za udane.

* Doskonała okazja zresztą do nawiązania znajomości i poznania innych mam - każdy, kto siedział w domu z maluchem, wie, jak ważne jest to, by mieć taką odskocznię i okazję do wyjścia z domu. Niestety we wsi w Pl, gdzie mieszkają moi rodzice, o takich klubach można tylko pomarzyć.