Shoe me the money

Nie, w tytule nie ma literówki. Nawiązuję do tej znanej wszystkim butoholiczkom waluty, którą w świecie fetyszystek obcasów zwie się shoe money. Shoe money to dolary, funty, złote, słowem każda ilość dowolnej waluty przeznaczona na zakup butów, która tajemniczym sposobem ma znacznie niższą wartość, niż ta sama suma przeznaczona na zakup, dajmy na to, nowej opony samochodowej. W przeliczeniu na shoe money, pieniądze wydane na oponę to fortuna i zbędna ekstrawagancja. Z łatwością za to przyjdzie mi wydać tę samą kwotę na nową parę sandałków, bo w shoe money to iście nieznacząca suma. Opony są nudne i brzydkie i dlatego powinny być rozdawane za darmo. 

Wątek opon pojawił się nie bez kozery - w tym miesiącu musieliśmy kupić nowe, a ja odruchowo przeliczyłam, czym mogłabym w zamian upiększyć stopy i popadłam w przygnębienie, bo chyba zgodzicie się, że te Manolos są piękniejsze od  najwyższej nawet klasy Michelina. Manolos. W groszki. Chyba się rozpłaczę.

No dobrze, te powyżej, marki Victor & Rolf, kosztują 2 x tyle, co nowe opony, ale za to są do bólu trendy: cielistości i pastele, o których pisałam w zeszłym roku, w tym roku będą już trendem pełną gębą, jednym z 2 czy 3 najważniejszych, co widać już było na Oscarach.
Isabel Marant to bardzo modna w kręgach modowych paryska projektantka, której ciuchy i dodatki do niedawna bogate Brytyjki przywoziły sobie z Francji: szczególnym przebojem były jej botki, z charakterystycznymi stożkowatymi obcasami (ta figura geometryczna to już mini-trend, patrz też: biustonosze). Teraz można je już kupić w mekce każdej faszonistki, Net-a-Porter (tzn. większość jej kolekcji już jest wyprzedana, poszła niczym świeże bułeczki, ale można się zapisać na listę kolejkową i czekać, aż "rzucą towar").
Przyznam, że nie spodziewałam się, iż tak spodobają mi się buty z usztywnionego płótna:

I równie drogie monochromatyczne sandały Hermes - francuski szyk w stylu Coco Chanel, no może poza obcasami, ona wolała niższe.