Walka klas trwa - część trzecia

Pierwsza część jest tu, druga - tu.

Dziś o wspomnianej już wcześniej underclass - podklasie czy też marginesie społecznym.

Z  typowego dla Anglików klasowego snobizmu wynika także zjawisko podklasy czy też marginesu społecznego (underclass). Przedstawicieli tej grupy popularnie określa się mianem chavs. Nie wiadomo do końca, skąd wzięło się to określenie. Słownik Collinsa, który po raz pierwszy uwzględnił słowo chav w 2005 roku, podaje, iż pochodzi ono prawdopodobnie z języka brytyjskich Romów, od słowa chavi oznaczającego dziecko lub chłopca. W Irlandii odpowiednikiem chav jest  podobno słowo skanger, w Szkocji ned (skrót od non-educated delinquent),  we wschodnich rejonach Anglii – yarco. Synonimem słowa chav jest także pikey, pejoratywnie zabarwione określenie na tzw travellers, czyli Romów i inne grupy bez stałego miejsca zamieszkania – w UK, gdzie posiadanie własnego domu jest największą dumą i ambicją każdego obywatela, mieszkanie w przyczepie jest współczesnym odpowiednikiem trądu. Mieszkanie komunalne jest tylko odrobinę lepsze.

Najlepszym polskim tłumaczeniem słowa chav jest dresiarz. Podobnie jak polski dresiarz, tutejszy chav jest pozbawionym wykształcenia i ogłady, najczęściej młodocianym bezrobotnym lub drobnym oszustem czy dilerem. Często należy do ulicznego gangu, a na koncie ma kilka wyroków ASBO (Anti-Social Behaviour Order) - kary za aspołeczne zachowanie. W wersji żeńskiej chav jest nastoletnią matką kilkorga dzieci, rezydującą w mieszkaniu komunalnym w kiepskiej dzielnicy i utrzymującą się z zasiłku, z którego połowę przeznacza na papierosy i tani alkohol.

Nieodzowne akcesoria chavs to podróbki ubrań i dodatków w kratkę marki Burberry, złota i diamentowa (lub takie udająca), ostentacyjna biżuteria (zwana bling), dresy i sportowe buty (które muszą być firmowe, chavs kochają bowiem designerskie loga), najnowsze modele telefonów komórkowych i liczne dzieci o egzotycznych i dziwacznych imionach takich jak Chardonnay lub, na drugim końcu skali, bardzo pospolitych i  uważanych za plebejskie, takich jak Wayne. Czworonożny ulubieniec to obowiązkowo pies agresywnej rasy np.mastiff. 

Ulubione programy TV to Jeremy Kyle Show i Trisha, talk shows pokazujące kłótnie ludzi pokrytych tatuażami i piercingami, którym notorycznie brakuje uzębienia. 

Najsłynniejszą przedstawicielką chavs jest fikcyjna Vicky Pollard z satyrycznego programu Little Britain, która w jednym z najbardziej pamiętnych skeczów chciała wymienić swe dziecko na płytę CD zespołu Westlife. W świecie celebrytów za najbardziej ‚chavvy‘ uchodzi znana z braku gustu rozbierana modelka Katie Price. Wulgarny styl i silikonowy biust Katie Price obróciła w lukratywną karierę, do której aspirują setki brytyjskich nastolatek. 

Chavs to obecnie najbardziej ośmieszana i znienawidzona grupa brytyjskiego społeczeństwa. Wystarczy poczytać pełne jadu wpisy na internetowych forach, gdzie jednym z najczęściej powtarzających się motywów jest nawoływanie do przymusowej sterylizacji chavs. Spróbujcie również porozmawiać z przeciętnym brytyjskim przedstawicielem klasy średniej na temat chavs, a prawie na pewno usłyszycie niepochlebne epitety na ich temat. Chav to słowo naładowane pogardą: jeden z kandydatów Partii Pracy w niedawnych wyborach został wyrzucony z partii i skreślony z listy po tym, jak na Twitterze nazwał wyborców "chavs".

Wielu dziennikarzy i komentatorów brytyjskich analizowało tę wrogość. Wielu, jak Mick Hume z The Times, wskazuje na obowiązującą w UK polityczną poprawność, zabraniającą krytyki niemal każdej innej grupy. Ponieważ chavs są najczęściej biali, stali się chłopcem do bicia, jedyną mniejszością, którą można bezkarnie i otwarcie krytykować. Z tych samych względów brytyjskie brukowce drukują również ksenofobiczne opinie o Polakach, którzy jako biali chrześcijanie postrzegani są jako fair game.

Andrew Calcutt, wykładowca i autor Brit Cult: an A-Z of British Pop Culture, twierdzi, iż inteligencja brytyjska, odcinając się od chavs, chce podkreślić swoją wyższość i polepszyć sobie samopoczucie. W świecie, gdzie coraz mniej liczą się tradycyjne wartości klasy średniej: wykształcenie i kultura, a coraz bardziej pieniądz, jest to coraz trudniejsze.


Na pierwszym zdjęciu przedstawiające chavs figurki porcelanowe artysty Barnaby Barforda, który kupuje tradycyjne figurki w sklepach charytatywnych za grosze, po czym je przerabia - jest to pracochłonny proces, który trwa do trzech miesięcy. Jego dzieła osiągają ceny rzędu 8 tyś. funtów.