O przywarach polskich i angielskich

Niektórzy mieszkający w UK  Polacy krytykują mentalność Anglików. Pewien Polak, który przeprowadził się z Anglii do Walii, napisał do mnie tak: "Prawda jest taka, że Walijczycy są generalnie zdecydowanie milsi i bardziej naturalni od Anglików. Widać to na każdym kroku - w sklepie, szkole, u lekarza, w biurach etc. Tutaj nie funkcjonuje angielskie, sztywne "od A do Z" i niemal z każdym można się dogadać i wszystko załatwić. Zdecydowanie bliżej im do Polaków, albo Hiszpanów niż do Anglików." Jak już pisałam, Polacy zarzucają Anglikom nieszczerość, i ich narodową skłonność do konformizmu i unikania konfrontacji biorą za dwulicowość. Polska otwartość postrzegana jest za to jako brak ogłady towarzyskiej, a nawet nieokrzesanie. Niestety muszę przyznać, że z mojego punktu siedzenia zarzut o brak manier jest czasem usprawiedliwiony i nie ma wiele wspólnego z polską szczerością i angielską hipokryzją, choć często ma związek z kiepską znajomością angielskiego, np. brakiem nawyku, by zawsze dodać na końcu prośby słowo please. Kilkadziesiąt lat brutalizowania obyczajów zrobiło swoje. Nie tylko my, ale Słowianie w ogóle, znani jesteśmy z ponuractwa i szorstkości.

Mentalnościowo (a także historycznie i religijnie, zresztą jedno z drugim się wiąże) bliżej Polakom np. do Irlandczyków, co widzę na forach emigranckich. Jest jednak wada, którą mają i Polacy, i Anglicy, a której (podobno) brakuje np. Amerykanom. W obu krajach, o dziwo, nie ma ona swej nazwy, z teutońską precyzją nazwali ją za to Niemcy: Schadenfreude i to tego określenia używają Anglicy analizujący narodowy charakter (w Polsce najlepiej opisuje to uczucie słowo "zawiść"). Niskie uczucie zadowolenia z nieszczęścia czy upadku innych wyziera z tutejszych brukowców i magazynów poświęconych celebrytom. Przebiega to wg utartego scenariusza: najpierw taka osoba wynoszona jest przez te media na piedestał, potem te same media czekają na to, aż jej się noga powinie, nierzadko podstawiając nogę, po czym następuje drobiazgowa i pełna satysfakcji analiza upadku z piedestału (they build you up only to tear you down). Chyba zgodzicie się, że my Polacy też często jesteśmy winni schadenfreude  i nie umiemy, jak właśnie wspomniani Amerykanie, bez zawiści podziwiać tych, którzy odnieśli sukces, choćby skromny. 


Piszę o tym z powodu dłuugaśnego wątku na forum Kuchnia portalu Gazety, pod wiele mówiącym tytułem: Pseudointelektualna głębia blogów kulinarnych. Lektura tego wypełnionego jadem i zazdrością wątka nie usposabia przychylnie do internautów. Założyciel/ka pije wyraźnie do najpopularniejszego chyba polskojęzycznego bloga, nie tylko w kategorii kulinarnych, którego reklama pojawiła się na billboardach. Do rozmowy ochoczo przyłączają się inni dyskutanci i dyskusja wkrótce schodzi z owej tytułowej głębi i stylu pisania, na to, że blogi są cyniczną formą zarabiania pieniędzy. Ja tego zupełnie nie rozumiem. Co złego w tym, że ktoś zarabia, robiąc coś, co lubi, i co sprawia radość innym? Dlaczego nawet w także skłonnej do schadenfreude Anglii blogerzy czy blogerki, oraz takie osoby jak Lauren Luke, skromna samotna matka i uzdolniona wizażystka-amatorka, która zrobiła karierę  (wydała książkę i ma własne, dobrej jakości, kosmetyki kolorowe - na zdjęciu) dzięki świetnym  lekcjom makijażu na YouTube, zakładają biznesy i zarabiają niezłe pieniądze bez oskarżeń o "sprzedawanie się" i "bycie towarem"? Nie mówiąc o sukcesie Julie Powell, no ale ona jest Amerykanką, a Ameryka czci sukces. Prowadzenie bloga jest czasochłonne i w związku z tym kosztuje, bo ten czas można teoretycznie poświęcić na pracę zarobkową - time is money. Zresztą nawet najbardziej poczytne blogerki/blogerzy, którzy zamieszczają reklamy, zarabiają na tym  często zaledwie tyle, by pokryć koszty związane z jego prowadzeniem - na chleb muszą zarobić wykonując swój day job. Ci szczęśliwcy, którzy zarabiają na swojej pasji, są w tym, co robią, wyjątkowo dobrzy - dlatego jest ich tak niewielu. Dlaczego zamiast docenić czyjś wysiłek, czas i zaangażowanie, niektórzy czują "moralny obowiązek" psioczyć i wytykać, co im się nie podoba? Kiedy ostatni raz sprawdzałam, UE nie nakazywała obywatelom swoich krajów czytania czegoś, co im się nie podoba.

Ku sprawiedliwości, wiele osób w tym wątku było odmiennego zdania, niż ci emocjonujący się negatywnie i wytykający palcami popularne blogi. I to napawa optymizmem.