Urzędnicze absurdy

Dziś się nieco zdenerwowałam w związku z tym, że mieszkam w UK, a pracuję dla polskiej spółki. Mimo, że Unia to niby "swobodny przepływ ludzi i pracowników", w praktyce polska biurokracja, będąc kilka dekad do tyłu, tej swobody nie zapewnia.  W UK właściwie wszystko można załatwić przez internet, telefonicznie, ostatecznie listownie. Bardzo niewiele okazji wymaga osobistego stawienia się do urzędu. Defaultowe podejście państwa brytyjskiego to zaufanie, że obywatel chce postąpić w zgodzie z prawem. Defaultowe podejście polskiego urzędu: obywatel chce oszukać, nie można mu ufać, należy traktować jak dziecko. Dlaczego np. brytyjski akt małżeństwa z obywatelem brytyjskim trzeba umiejscowić w polskim urzędzie i taki z polskiej pipidówy od urzędniczki, która na oczy mnie nie widziała, bo nie wychodziłam za mąż w Pl, trzeba przynieść, osobiście rzecz jasna, do polskiego konsulatu w Londynie? Polskie placówki zatrudniają chyba ludzi, którzy znają angielski (choć jak się zastanowić, to wcale nie takie pewne bo jak wiadomo, jeszcze niedawno sekretarki w polskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych nie znały żadnych języków, nawet angielskiego) i potrafią ocenić, czy to akt małżeński brytyjski przed nimi, czy pokwitowanie od hydraulika? Ale nie, brytyjski akt (na którym, BTW, nie ma oświadczenia o nazwisku po ślubie, co też się polskim urzędnikom nie mieści w głowie, bo jak to tak, nigdzie nie deklarujesz, jak się będziesz nazywać?) jest nic niewarty, ważny jest polski.
Nie mówiąc już o papierach, których w Pl wymaga zawarcie małżeństwa w ogóle, a tym bardziej z obcokrajowcem - generalnie trzeba udowodnić, że nie zamierza się popełnić poligamii. W brytyjskim urzędzie - sama radość, gratulacje, uśmiechy, 10 minut maksymalnie wypełniania formularzy, okazanie paszportu i tzw. proof of address (dwie koperty z naszym adresem), i już, w wyznaczonym terminie można się pobrać. Apropos adresu - nie ma oczywista meldunku, piszę "oczywista", bo meldunek to pozostałość po komunie, wprowadzony po to, by mieć kontrolę nad obywatelami, i w związku z komunalizacją nieruchomości. W państwach obywatelskich, gdzie większość nieruchomości jest prywatną własnością i gdzie ludzie mogli zawsze swobodnie wybierać miejsce zamieszkania, meldunku nie ma. W Polsce nadal, mimo zniesienia opresyjnego ustroju, obowiązuje, bo państwo lubi wiedzieć, gdzie i kto mieszka. Jakoż i dowody osobiste - w UK właśnie nowy rząd ogłosił, że nie będzie ID's, ku wielkiej radości większości Brytyjczyków i organizacji broniących praw obywatelskich (civil liberties).
I tak wspomniane wyżej organizacje pomstują, że Wielka Brytania jest najbardziej monitorowanym krajem na świecie - jest tu najwięcej kamer CCTV na głowę. Mój idol Jeremy Clarkson grzmi, że żyjemy w nanny state (niańczącym państwie), które chce decydować o tym, co obywatele jedzą i jak spędzają czas. Wszyscy, oprócz inspektorów BHP, narzekają na to, że przepisy health and safety (BHP, choć nie chodzi tylko o miejsca pracy, ale wszystkie miejsca użyteczności publicznej) są tak surowe, że czasem graniczą z absurdem. Ale powiem szczerze, że wolę spoty w TV przypominające o tym, by jeść 5 porcji warzyw i owoców dziennie, oraz to, że wszyscy ludzie pracujący z dziećmi są sprawdzani na okoliczność wyroków sądowych (tzw. CRB check - Criminal Records Bureau) niż stanie w kolejce do pani Zosi pijącej kawkę -zalewajkę i przekładającej papierki z jednego stosika na drugi.

Uff, ulżyłam sobie *mrugam*, już mi lepiej.
I nieco off topic (choć ten po prawej jednak trochę on topic) - zabawne ilustracje Alexa Noriegi.