Lata 30. i Wallis Simpson

Z Wallis Warfield Simpson jest jak z autobusami - długo nic, czekasz daremnie, a potem przyjeżdżają trzy naraz. Już w zeszłym roku that woman - "tamta kobieta", tak o Wallis ponoć do dziś mówią członkowie Firmy (the Firm) czyli brytyjskiej rodziny królewskiej (o której wkrótce więcej, nie mogę przepuścić takiej okazji, jak szaleństwo wokół ślubu Williama) pojawiła się tutaj na małym ekranie, w serialu Any Human Heart (niezbyt udanym). Zagrała ją wtedy zamieszkała tutaj Gillian Anderson (aka Agentka Scully)*, w "tradycyjnym" stylu, czyli jako przebiegłą i wyrachowaną gold -digger  (i nie, nie znaczy to "poszukiwaczka złota", jak widziałam kiedyś w polskim tłumaczeniu pewnej piosenki). Wallis, również w tym wydaniu, pojawiła się też w (słabym, niestety) remake'u słynnego serialu Upstairs, Downstairs, który pokazano w czasie świąt Bożego Narodzenia. Potem była jedna właściwie scena z nią w King's Speech, gdzie znowu wpisała się w powszechnie akceptowany wizerunek aroganckiej amerykańskiej skandalistki - nie wiem, co było dla rodziny królewskiej gorsze: to, że była dwukrotnie rozwiedziona, czy to, że była Amerykanką. Realizowany właśnie i niecierpliwie wyczekiwany film biograficzny autorstwa Madonny, W. E. (Wallis + Edward, a przy tym we znaczy "my") ma ten image całkowicie ponoć zmienić. Madonna ma wielki as w rękawie, jakim jest występująca w głównej roli Angielka Andrea Riseborough. Mało znana (jeszcze) aktorka jest jednym z największych talentów młodego pokolenia - agenci bili się o prawo reprezentowania jej jeszcze zanim skończyła renomowaną szkołę aktorską. Co mnie osobiście zawsze fascynowało w postaci Wallis, to plotki, o których wspomina np. Natalie Angier w swojej genialnej książce pt. Kobieta: Geografia Intymna (polecam!), że Wallis była hermafrodytą. Znacznie bardziej prawdopodobne jest, że cierpiała na rzadkie schorzenie, znane jako AIS. Androgen Insensivity Syndrome czyli Zespół Niewrażliwości na Androgeny (hormony męskie) to fascynujące z punktu widzenia różnic płci schorzenie: w wielkim skrócie, osoby z tym zespołem są chromosomalnie męskie, natomiast fenotypowo - żeńskie. Jedną z konsekwencji AIS jest bezpłodność, a Wallis mimo trzech mężów i, jak szeptano, wielu kochanków, nie miała dzieci.

Tego, czy tak w istocie było, być może nigdy się nie dowiemy, ale w tym roku wszyscy przepowiadają Walliso-manię, w tym światek mody. Simpson była znana z nienagannego gustu, choć jej biżuteria, prawdziwa i kosztowna, często ocierała się o kicz. Na jesień - zimę zapowiada się powrót lat 30., mody z okresu romansu Wallis i Edwarda i jego abdykacji - to bardzo cieszy, bo bardziej mi odpowiada ten trend niż inne jesienno - zimowe (tak, Marcu Jacobsie, to do Ciebie przytyk) - wolę wyglądać jak księżna Windsoru niż burdelmama. Księżna ubierała się u najlepszych francuskich krawców i jej styl był bardzo francuski, który do dziś oznacza przede wszystkim perfekcyjny krój i najlepsze materiały**.  Ponieważ ubrania lepiej leżą na osobach szczupłych, Wallis miała też typowo francuską obsesję na punkcie chudości - ponoć bywały dni, gdy zjadała przez cały dzień niewiele więcej, niż jedno jajko. Ten ascetyzm przekładał się też na sposób ubierania się - choć teraz kojarzona jest z efektowną, wg niektórych nawet wulgarną, biżuterią, za sprawą astronomicznych cen, jakie jej klejnoty osiągają na aukcjach, ubrania Wallis były bardzo proste, dziś powiedzielibyśmy - minimalistyczne, do tego stopnia, że prosiła Marca Bohana (projektanta firmy Dior) lub Huberta de Givenchy z Givenchy o nienaszywanie kieszeni na zamówione przez nią ubrania. Księżna  była fanką obu domów mody, kupowała też u Chanel - dziś pewnie byłaby klientką takich marek, jak Jil Sander czy Calvin Klein.  Simpson powiedziała kiedyś: "Nie jestem piękną kobietą. Jedyne, co mogę zrobić, to ubierać się lepiej, niż inne kobiety." Księżna była inspiracją dla ostatniej kolekcji Johna Galliano dla Diora, tzw. pre- fall 2011 (mini -kolekcja, pokazywana przed główną jesienno - zimową kolekcją).

Ślub Wallis i Edwarda. Zdjęcie z kolekcji Dior Pre- Fall 2011

Spektakularny upadek Galliano z piedestału jest tym bardziej ironiczny, że kobieta, która była inspiracją dla jego ostatniej kolekcji, także była podejrzewana o sympatie pro - hitlerowskie (łatwo znaleźć w sieci kompromitujące zdjęcie księżnej i księcia z Hitlerem). To jednak pewnie nie zniechęci klientek Diora, ani nie powstrzyma producentów masowych od skopiowania projektów Galliano. Jako że nie stać mnie na oryginały, nie mam szczęśliwie tego moralnego dylematu, za to na kopie w Topshopie chętnie poczekam.

Zdjęcia pochodzą z tego bloga.

* Anderson od czasu do czasu grywa też w londyńskich teatrach i 8 czy 9 lat temu widziałam ją na żywo.

** Przed kilkoma dniami ukazał się po angielsku przewodnik po paryskim stylu autorstwa Ines de la Fressange, która jest tego stylu ucieleśnieniem. Książkę już mam i studiuję, niebawem recenzja.