Zgryźliwy post nt. wydawnictw

Zanim zaczniecie krzyczeć, żebym przestała przynudzać o Julie & Julia, pozwólcie jeszcze, że podzielę się małą refleksją: taka reakcja, jaka spotkała Julie ze strony mediów, jest możliwa tylko w USA czy UK. Zrobienie błyskawicznej medialnej kariery również tylko tam. W filmie pokazano (książka również to potwierdza), że wystarczył pochlebny artykuł o blogu Julie, by rozdzwonił się jej telefon: otrzymała mnóstwo propozycji od wielkich wydawców, agentów literackich, producentów telewizyjnych programów kulinarnych, redaktorów czasopism o kuchni... Dzięki temu Julie rzuca swą nudną, męczącą pracę i zostaje pisarką, tym samym spełniając swe największe marzenie. Czytam ostatnio różne fora i dyskusje dotyczące polskich wydawnictw, i odnoszę wrażenie, że w Polsce wydawnictwa, zamiast wydawać horrory i kryminały, fundują je pisarzom (tytuł wątka "Nieuczciwe praktyki wydawnictw" mówi sam za siebie). Mam wrażenie, że niektórzy zajmujący się tym ludzie uważają, jak sprzedawczynie z mięsnego za komuny: to autor jest dla nas, a nie my dla autora i czytelników. Tyle jest wspaniałych blogów, ale nie widzę, by ktoś był zainteresowany tym, by łowić talenty i publikować poczytne blogerki i blogerów - a przecież to najważniejszy trend wydawniczy w ostatnich czasach. Nawet wziąwszy pod uwagę, że rynki anglojęzyczne są dużo, dużo większe i przynoszą nieporównywalnie większe zyski, niż rynek polski, napawa to smutkiem. Nie rozumiem też, na jakiej zasadzie wydawnictwa szybko i sprawnie wydają czasem niskiego lotu literaturę z USA czy UK, a nikt do tej pory nie przetłumaczył i wydał klasycznej książki dziecięcej Gdzie mieszkają dzikie stwory, albo bestsellera Birdsong (na świecie sprzedano 2,5 miliona egzemplarzy) Sebastiana Faulksa, uważanego zresztą za jednego z najwybitniejszych współczesnych pisarzy brytyjskich. BTW, polecam tę książkę, jest to jedna z najlepszych powieści o I wojnie światowej, a zarazem romans, niedługo ma też być film.