7 brytyjskich osobliwości i niedorzeczności

Miłosz napisał, że po trzech latach mieszkania zagranicą, przybywszy z wizytą do ojczyzny, nie ma się już poczucia "bycia u siebie" (nie jest to dokładny cytat, nie mam go przed sobą, ale taka była wymowa tego fragmentu). Zaczyna nam doskwierać brak pewnych drobiazgów, które były elementem codzienności w innym kraju. To zresztą być może kwestia charakteru i osobowości - są pewnie tacy, którzy po wielu latach emigracji mogą szybko z powrotem zapuścić wyrwane wcześniej korzenie - czasem pewnie dlatego, że żyli w getcie językowym i kulturowym. Gdy czytam, jak koleżanka po wielu latach w USA planuje "stare lata" spędzić w Polsce, kusi mnie, by ją od tego odwodzić, by roztoczyć wizje starości zdanej na polską służbę zdrowia i system opieki społecznej itp, ale oczywiście powstrzymuję się - zresztą, za 20 czy 30 lat będzie na pewno lepiej. Jednak oprócz względów praktycznych, przeraża mnie wizja emigracji odwrotnej, w wieku, gdy nie można już polegać na energii, zdrowiu i innych atrybutach młodości. Ja z pewnością nie chciałabym powrócić do Polski na stałe - ani teraz, ani na starość. Bywam w kraju rzadko, dzięki czemu zyskałam dystans i świeże spojrzenie na polską rzeczywistość. Za to coraz więcej osobliwości tutejszych przyjmuję już stoicko. Czytam na blogu świeżej emigrantki jej spostrzeżenia nt. tutejszej rzeczywistości i myślę sobie: o, tak, zapomniałam, że to czy tamto może wydawać się dziwne, dla mnie to już normalne. Wiele rzeczy przestało mi się wydawać dziwnymi, gdy poznałam ich historię - np. jasne jest dla mnie, że zwyczaj picia herbaty z mlekiem nie ma wiele wspólnego z próbami ochłodzenia herbaty, jak podejrzewają niektórzy emigranci, lecz z faktem, iż herbata była niegdyś bardzo droga, i biedni dodawali odrobinę herbaty do znacznie tańszego, często własnego mleka, zaś bogaci - odwrotnie. Przekopawszy się przez niezliczoną ilość tomów nt. historii i najrozmaitszych aspektów kultury angielskiej znacznie lepiej rozumiem charakter Anglików i owe słynne angielskie dziwactwa oraz objawy Wyspiarskiego Syndromu. Jest jednak parę rzeczy, które, choć na poziomie racjonalnym rozumiem i wiem, skąd się wzięły, to jednak wciąż mnie irytują i na które się zżymam. To walka z wiatrakami, czego nie omieszkuje mi wytknąć osobisty Wyspiarz, ale przynajmniej tu się mogę wywnętrzyć.
1. Obrzydliwe wykładziny, osobne krany, bylejakie okna - czyli niski standard angielskich wnętrz w wielu nieruchomościach. Drewniane podłogi, ładna ceramika łazienkowa, nowoczesne okna - to wszystko kosztuje ogromne sumy, zwłaszcza, że często jest instalowane w bardzo starych domach, co wymaga najpierw pozbycia się np. wanny w kolorze awokado, i innego okropieństwa, a nawet kompletnej wymiany przewodów etc, przez "fachowców", którzy zachowują się niczym primadonny i za ciężkie pieniądze wcale się nie wysilają. Dopiero naprawdę CIĘŻKIE pieniądze kupią ci przyzwoity standard wykończenia. A poza tym - po co mieć dobrą izolację i włączać ogrzewanie, jak można założyć następny sweter? Jak mówiła znajoma Finka, mieszkająca tutaj: "my Finowie budujemy domy tak, żeby nam w nich było ciepło - dlatego wciąż upieram się, że w moim własnym domu ma mi być CIEPŁO!"
2. Kiepskiej jakości kawa, najczęściej rozpuszczalna, i herbata, i uwielbienie dla bardzo słodkiej "czekolady" (w cudzysłowie, bo ilość kakao jest znikoma). What's that all about?! W kraju, gdzie naprawdę nie brakuje świetnej jakości wszystkich trzech produktów, i gdzie bardzo znaczący procent ludzi stać na wysokiej jakości ekspresy, kupowanie czekolady w Waitrose (górnopółkowy supermarket), a nie w Tesco, etc. Old habits die hard. To wszystko się zmienia, dość gwałtownie w ostatnich latach, na lepsze, ale o wciąż pokutującym oporze i oskarżeniach o snobizm już pisałam.

3. Zwracanie się do kompletnych nieznajomych per "mate" (grrr, to jest najgorsze, winię straszliwie niskich lotów seriale australijskie), "love" czy "darling". Toleruję u dobrotliwych staruszek, ale nie u szefa (mój ostatni mówił do wszystkich "mate").
4. Upijanie się na umór. Wszystko jest dla ludzi, ale z umiarem.
5. Nieumiejętność ubrania się wedle pogody - gorliwie praktykowane przez angielskiego męża. Rozumiem filozofię pt. "zimny chów" (może kiedyś napiszę o tym, bo to ciekawa historia), ale mimo wszystko...
6. O ile Anglicy, jako Wyspiarze, mają wiele wspólnego z Japończykami, może więcej, niż np. z Francuzami, to niestety nie mają japońskiego podejścia do ryb i owoców morza.
7. Przedkładanie zwierząt nad dzieci - rzadkie u młodszych, wciąż jeszcze widoczne u starszego pokolenia. Wychowywanie pokoleń ludzi na bezwzględnych i twardych władców i władczynie świata zaowocowało słynną stiff upper lip (rezerwą) i sprawiło, że starsi ludzie, w tym moi teściowie, potrafią okazywać czułość tylko zwierzakom.