Sobotnia Kuchnia od kuchni

W piątkową noc mogłam dać sobie spokój i nie iść do łóżka wcale, bo i tak nie zmrużyłam oka, wiedząc, że budzik zadzwoni o 4 rano. Spodziewałam się także, że mogę obudzić się z pryszczem, który można będzie dostrzec z Księżyca*, bo wszak równowaga we Wszechświecie musi zostać zachowana. Na szczęście wstałam "tylko" blada niczym Morticia i z Rowami Mariańskimi pod przekrwionymi z niewyspania szparkami w miejscu oczu. Pokusa, by pójść w ślady Barbary Cartland, była silna, jednak powstrzymałam rękę sięgającą po puder, wiedząc, że w studiu będzie profesjonalna makijażystka. Przywróciwszy się do stanu jako-takiej wyglądalności ubrałam różową sukienkę Asos, ten pasek Hobbs i Wasze ulubione pantofle Jigsaw, po czym ruszyliśmy w drogę do Richmond, tam bowiem zaplanowaliśmy zaparkować.
Pociągiem podmiejskim dojechaliśmy do Waterloo, a stamtąd do studia mieliśmy już blisko. Recepcjonista/ochroniarz okazał się, jakżeby inaczej, z Polski. Dotarliśmy na miejsce przed ósmą, jak nam przykazano, po czym okazało się, że do studia wejdziemy dopiero na 10 minut przed rozpoczęciem programu - czyli o 9:50. Relaksowaliśmy się zatem w tzw. green room, dokąd przybyła też, w towarzystwie swej mamy, nastoletnia laureatka ogólnokrajowego konkursu na potrawę z jagnięciny. Takie konkursy organizowane są tu co roku w szkołach średnich, by popularyzować wśród młodzieży wiedzę o zdrowym żywieniu i umiejętności kulinarne. Nagrodą był wyjazd do Londynu i różne atrakcje związane z jedzeniem, np. odwiedziny w kuchniach najlepszych restauracji oraz wizyta na planie Saturday Kitchen.
Po przypudrowaniu i podpisaniu stosownych dokumentów ("zobowiązuję się nie kląć i nie reklamować"etc.) powędrowaliśmy do studia, gdzie przywitał nas najpierw Daniel Galmiche, szef wspaniałej restauracji z największą piwnicą w całym UK (3000 gatunków win!), The Vineyard. Daniel, jak przystało na Francuza, jest czarujący, a o swojej pracy mówi z zaraźliwym entuzjazmem. Polecam Wam bardzo jego książkę kucharską, zresztą zobaczcie, jak wysoko jest oceniana na Amazonie. Jest w niej przepis na to confit z kaczki (duck confit with lentils) - nawet ja, która fanką kaczki nie jestem, musiałam przyznać, że smakowała wybornie. Tu klip pokazujący, jak ją przyrządzić, a chwilami kamery lądują na nas:

Wcześniej jednak równie miły Ben Tish, dla którego to był debiut w SK, młody utalentowany Anglik, przygotował równie pyszne danie z morszczuka (pan-fried hake on the bone, with Arbequina olive oil mash, surf clams, chorizo and flat leaf parsley). Ta ryba nienajlepiej mi się kojarzyła, bo często była jedyną rybą dostępną w Pl za komuny, i nadal nie jest droga - tak przygotowana jednak okazała się bardzo smaczna. Wspaniałe było piure ziemniaczane z hiszpańską oliwą Arbequina. Ben specjalizuje się w kuchniach hiszpańskiej i włoskiej, i bardzo ciekawie nam opowiadał o swoich restauracjach: Salt Yard, Dehesa i Opera Tavern (wszystkie w Londynie). Tzw. modern tapas są teraz modne. W tym klipie ( też co jakiś czas migamy) opowiada m.in. o słynnej hiszpańskiej pata negra.

Na końcu przywitał nas prowadzący James Martin, który jest prawie naszym sąsiadem - no dobrze, jeśli "sąsiedztwo"zdefiniować jako odległość paru mil, bo on też mieszka na północ od Winchesteru, ale w domu i okolicy godnych milionera. Ten program wryje mu się w pamięć, a to za sprawą zabawnego przejęzyczenia - tu nie podlinkuję, ale podpowiem, że ma związek z Rick'iem Stein'em i że jeśli wpiszecie Saturday Kitchen Feb 25th w YouTube, znajdziecie ten fragment bez trudu.
James przygotował bardzo staroświecki ale pyszny pudding pod nazwą Figgy Dowdy, a także pokazał, jak się robi custard - niestety nie widzę tego klipu na YT, ale być może się pojawi. Na koniec zaś wszyscy troje wspólnie ugotowali wybrane przez celebrytę food heaven (jego ulubione danie/składnik) - był to strzępiel (pan-fried sea bass with courgette ribbons and mussel soup), droga i wykwintna ryba.
A właśnie, gwiazda... No cóż, nie groziło nam, że jej blask nas oślepi i że ugną się pod nami kolana - bowiem George Lamb to prezenter programów młodzieżowych i teleturniejów, których nie oglądamy, dlatego ledwie kojarzyliśmy jego twarz i nazwisko. Miało to ten pozytywny efekt, że nie czuliśmy się szczególnie spięci. (Jeśli klikniecie na jego biografię w Wiki, którą podlinkowałam powyżej, zauważycie, że już jest tam wzmianka o "naszym" programie).
Te z Was, które miały do czynienia z TV, wiedzą, że studio rzadko wygląda na żywo równie atrakcyjnie, co na wizji, i tak było tym razem. Realia są zawsze mniej glamourous, mniej wykwintne, niż to, co widzimy na ekranie - to właśnie magia telewizji. I mimo, że to program BBC, reklama, jaką zapewnia, jest bezcenna - wina, które są dobrane do potraw, natychmiast są wykupowane (ludzie od razu dzwonią do specjalistycznych sklepów i zamawiają całe skrzynki), książki kucharskie szefów, którzy występują, znacznie lepiej się sprzedają, podobnie gadżety kuchenne. Ściana z kamienia okazuje się plastikowa, ludzie są niżsi/szczuplejsi, niż się spodziewaliśmy, itd. itp.
Półtoragodzinny program minął znacznie szybciej, niż zwykle, gdy oglądamy go w zaciszu domowym. Po zejściu z anteny zebraliśmy się w  green room, gdzie molestowałam wszystkich szefów, by ze mną zapozowali. Mimo pięknej, słonecznej pogody, było zimno, dlatego włożyłam już trencz.

Z Benem

Z Danielem

Z Jamesem

Powróciliśmy do Richmond w dobrych humorach, które jeszcze poprawił nam krótki spacer do jednego z dwóch butików Williama Curley, gdzie wydaliśmy fortunę na trufle, piedmonckie orzeszki laskowe w czekoladzie i makaroniki.
Spełniwszy jedno marzenie, muszę postawić sobie kolejne wyzwanie. I już krystalizuje mi się pomysł, ale na razie cicho - sza.

*Ten gag wykorzystano m.in. w filmie "Moje wielkie tłuste greckie wesele" oraz w jednym z odcinków serialu Frasier.