Panto, Nativity plays i inne tradycje świąteczne

Wczoraj była Stir - up Sunday, ale my, jak 99.9% ludzi, kupimy gotowy Christmas Pudding. Tak naprawdę już kupiliśmy, w piątek, bo baliśmy się, że się tabuny rzucą na ten upatrzony pudding, gdyż był reklamowany w TV przez Hestona Blumenthala, który go wykreował w ramach  współpracy z górnopółkową (i w związku z tym moją ulubioną *mrugam*) siecią supermarketów Waitrose (jak Jamie O. reklamuje i kreuje przepisy dla sieci Sainsbury's, tak Heston i Delia Smith dla Waitrose - te umowy z supermarketami są bardzo lukratywne i tylko elita szefów kuchni ma na nie szansę). Pudding Hestona jest unikalny, ma bowiem w środku całą, karmelizowaną pomarańczę - o ile wiem, tylko on wpadł na taki pomysł - i wygląda tak:

Wczoraj przeczytałam, że istotnie tabuny się rzuciły, bo puddingów już prawie nie ma - ledwo więc zdążyliśmy.
W zeszłym tygodniu przybył też Advent Calendar, w formie drewnianego domku. Ta tradycja już chyba (?) się w Polsce powoli przyjmuje - jednak w czasach mojego dzieciństwa jej nie było. W tym roku szarpnęłam się na kalendarz adwentowy wielokrotnego użytku, który, mam nadzieję, posłuży nam aż Nicholas dorośnie. Pochodzi z sieci domów towarowych John Lewis, które stanowią jedną firmę z Waitrose - zatem jest także moim ulubionym miejscem na zakupy (John Lewis Partnership, bo tak się nazywa ta spółka, jest czymś w rodzaju spółdzielni - pracownicy są bowiem udziałowcami, i to wszyscy, łącznie z emerytami pracującymi na pół etatu przy kasie. Jest to jeden z najbardziej etycznych pracodawców w UK i dowodzi, że duża korporacja może postępować zgodnie z zasadami etyki, a jednocześnie osiągać zyski).
Kalendarz czeka cierpliwie na 1 grudnia, kiedy to Nicholas zacznie odliczanie do Bożego Narodzenia, otwierając kolejne okienka z ukrytymi za nimi czekoladkami.

Otrzymaliśmy ze szkoły list, który w pierwszym zdaniu powiadamiał nas, iż nasze dziecko będzie... osiołkiem (It is been decided that your child is going to be a donkey). W Bożonarodzeniowym przedstawieniu szkolnym, zwanym tu Nativity Play. Takie żywe szopki to świąteczna tradycja i przedstawienia odbywają się w niemal każdej szkole podstawowej w UK. Odetchnęliśmy z ulgą, że przynajmniej Nicholas nie będzie homarem - jak może pamiętacie, to się przytrafiło dziecku w filmie Love Actually (To Tylko Miłość) - o kostium osiołka nie jest trudno. Obiecuję, że pokażę zdjęcie "osiołka" przy żłóbku.
Inną unikalnie brytyjską tradycją świąteczną jest pantomime, skracana do panto. Bożonarodzeniowe panto nie ma nic wspólnego z tym, co my w Polsce rozumiemy pod pojęciem pantomimy. Jest to sztuka teatralna oparta na jednej z popularnych baśni (rzadziej na klasycznej książce dla dzieci, np. Piotrusiu Panie), która jest pełna żartów, czasem lekko zabarwionych seksualnie aluzji, a czasem nawet satyrycznych gagów. Jest to prawdziwa family entertainment - dla dzieci to po prostu baśń, dorosłych zaś bawią owe ukryte żarty i aluzje. Zawsze też musi być w panto aktor przebrany za kobietę i grający kobiecą rolę, np. złej macochy w Kopciuszku - tradycyjnie gra on w przesadny sposób (znowu przymiotnik camp jest w tym kontekście najlepszy), aktorzy też zaczepiają publiczność. Jeśli zetknęliście się z niezrozumiałym żartem po angielsku, w którym pada zdanie He/She is behind you!, to jego źródłem jest właśnie tradycja panto i trzeba obejrzeć takie przedstawienie, by zrozumieć, dlaczego to zdanie jest śmieszne (osoby mieszkające w UK nie muszą iść do teatru - zwykle można takie panto obejrzeć w TV). Tradycją jest też to, że występują w nich gwiazdy, których blask nieco przygasł - w brytyjskim panto pojawiła się np... Pamela Anderson. W zeszłym roku byliśmy na Pięknej i Bestii, w tym wybieramy się na Piotrusia Pana.

Kolejną tradycją, którą przeszczepiłam w moim skromnym zakresie na grunt polski, jest Secret Santa - Tajemniczy Mikołaj. W UK jest to bardzo popularne - w miejscach pracy, w szkołach, klubach, gdziekolwiek jest chętna grupa osób. Przeprowadza się losowanie  - każda osoba losuje inną, i kupuje jej prezent pod choinkę - najczęściej drobiazg za ustaloną kwotę (tym samym nikt nie jest pokrzywdzony). Ważne, by do końca nie zdradzać, kto kogo wylosował - cała zabawa w tej tajemnicy.
O kilku innych tradycjach napiszę, jak tylko uda mi się uporać z górą pracy - może zauważyliście, że mniej piszę i piętrzą się "zaległe" posty - ale ostatnio bawię się w stachanowca. Za to tym słodsze będzie świąteczne lenistwo.