Lunch w Pod Czarnym Szczurem

Pod Tłustą Kaczką (The Fat Duck), Pod Trzema Świniami (Three Pigs), Pod Czarnym Szczurem (The Black Rat) - nazwy restauracji i pubów specjalizujących się w kuchni brytyjskiej często mają zwierzę w nazwie. The Fat Duck Hestona Blumenthala to oczywiście jedna z najsłynniejszych restauracji świata, która od lat utrzymuje 3 gwiazdki Michelina. The Black Rat zaś to nasza lokalna restauracja, której właśnie przyznano pierwszą gwiazdkę. Dziś byłam tam na Walentynkowym lunchu.

Logo

Restauracja z zewnątrz

Wnętrza pewnie rozczarowałyby tych, którzy po restauracji takiej klasy oczekują  przepychu. Nam podobała się ich prostota i bardzo angielski charakter: nieco ekscentryczny i bez zadęcia, niczym w kornwalijskim zajeździe dla przemytników z powieści Daphne du Maurier. Podłogi są stare i nierówne, a na ścianach wiszą portrety czyichś przodków. Wśród niecodziennych antyków wyróżniał się rządek starych... podręcznych gaśnic.

Siedzieliśmy przy stoliku, który widać na pierwszym planie

W soboty i niedziele w porze lunchu nie można wybierać ze standardowego menu, lecz, co jest popularne w tego rodzaju przybytkach, masz tzw. set menu - zestaw 2 lub 3 dań; płacisz za zestaw, a nie poszczególne dania - idealne dla "osiołków", które nie lubią, by im za dużo "w żłoby dano". Do wyboru były po 3 różne przystawki, 3 dania główne i 3 desery. 2 dania (np tylko przystawka i danie główne) kosztują 19.50 funta, 3 - 23.50 funta - to naprawdę dobra VFM (value for money). Takie same ceny obowiązywały poprzednio, przed gwiazdką Michelina, i chwała właścicielowi, Davidowi Nicholsonowi, za to, że nie podwyższył cen, a mógłby, bo za jedzenie takiej klasy w tak bogatym mieście mógłby sobie winszować więcej i klienci zapłaciliby bez mrugnięcia okiem.
David Nicholson ma także pobliski The Black Boy, najlepszy pub w Winchesterze, a niedługo ma otworzyć The Black Bottle, ponoć winiarnię. Lista win w The Black Rat zawiera 80 win: wg ludzi, którzy się na tym znają, umiejętnie dobranych, jest nawet kilka half - bottles (pół - butelek) co także świadczy o tym, że właściciel nie jest nastawiony na oskubanie klienta, i oferuje alternatywę tym, którzy wahają się między kieliszkiem a całą butelką. My wybraliśmy właśnie pół butelki niemieckiego Gewurztraminer, którego natychmiast stałam się wielką miłośniczką.
Szefem kuchni jest Chris Bailey, który zdobywał ostrogi w także nagrodzonych gwiazdkami Michelina restauracjach, takich jak Chez Bruce w Londynie.  Obsługa, co jest niezwykle rzadkie w Londynie, to miejscowi, przy tym kompetentni i czarujący.
Na przystawkę ja wybrałam  bresaolę, którą podano z gruszkami i cykorią. Cienkie plasterki solonej wołowiny ze szkockiego bydła (long horn cattle) doskonale komponowały się z soczystą gruszką i chrupiącą, wcale nie gorzką, cykorią.

Mój mąż natomiast zdecydował się na panierowaną baraninę (mutton), którą najpierw marynowano przez 16 godzin, dzięki czemu okazała się nadspodziewanie delikatna. Gdyby baranina zawsze była tak pyszna, jadłabym ją częściej.

Moje danie główne to ryba, która urodą nie grzeszy - gurnard (słownik twierdzi, że po polsku to kurek).

Prehistoryczna niewyględność nie rzutuje na jej smak. Rybę tylko lekko podsmażono i podano z soczewicą - bardzo świeża ryba, przygotowana jak najprościej, to moje food heaven, które mogłabym jeść prawie codziennie. Poza tym mogę zadzierać nosa, że to wybór zdrowy i nietuczący.
Małżonek zjadł game pie czyli zapiekankę z dziczyzny. Tak często różne pies rozczarowują, zazwyczaj proporcja ciasta w stosunku do zawartości jest niekorzystna - za dużo taniego ciasta, za mało droższego mięsa, ale tu ciasta było mało, za to dziczyzny dużo, czyli tak, jak być powinno.

Na deser wybrałam vanilla cream z rabarbarem w hibiskusie. Vanilla cream okazał się bardzo kremową, rozpływającą się w ustach pannacottą.

( Mam na sobie tę czerwoną sukienkę).
Mąż natomiast delektował się Gorgonzolą z ciepłą ciabattą z oliwkami.

David Nicholson oraz Chris Bailey wyznają tę samą filozofię, co ojciec nowoczesnej kuchni brytyjskiej (Modern British), wielki Fergus Henderson. O tej filozofii, zwanej "nose to tail" (od nosa po ogon) pisałam więcej tutaj. W menu podano także pochodzenie najważniejszych składników i były one, jeśli nie lokalne, to obowiązkowo brytyjskie - np. mojego kurka złowiono w Brixham, a rabarbar pochodził z zagłębia rabarbarowego, czyli Yorkshire.
Jeśli znajdziecie się kiedyś w Winchesterze, gorąco The Black Rat polecam. Albo, jeszcze lepiej, zaproście mnie tam, a ja się zrewanżuję oprowadzając Was po tym niezwykłym mieście.