Mundurek

Jednym z wielu paradoksów mojego dzieciństwa spędzonego w absurdalnym ustroju był fakt, że w polskich szkołach nie wymagano mundurków, przynajmniej w mojej podstawówce tak było. Chińczycy np. byli konsekwentni, i nawet dorośli pomykali w maoistycznych "garniturach"(Mao suit).  W zawsze skłonnej do buntu przeciwko narzuconym normom (nawet tym pożytecznym) Polsce, mimo komuny, dzieci mogły "szpanować" ciuchami, za to w angielskim, a zatem kapitalistycznym, zindywidualizowanym i "najbardziej klasowo podzielonym społeczeństwie pod słońcem" (cyt. George Orwell) we wszystkich szkołach bezwzględnie wymagano noszenia mundurka. Tak jest do dziś, i muszę przyznać, że bardzo mi się ta tradycja podoba. Szkoły wybierają sobie swoje kolory, zatem mundurki się różnią między szkołami. W szkole Nicholasa, kolory szkolne to czerwień i/lub granat na górze, i ciemna szarość na dole. Sweterki, bluzy i koszulki polo zwykle ozdobione są godłem szkoły, i kupuje się je w szkole. Spodnie i spódnice można kupić w sieciowych sklepach.
Nicholas pierwszego dnia szkoły, już po powrocie, pożerający kupiony w nagrodę za dobre sprawowanie ukochany cinnamon swirl ze Starbucks.

A tu już w weekendowym stroju, na traktorze - zdjęcie zrobiłam na lokalnych pokazach... traktorów - ot, takie  tu mamy wiejskie rozrywki.