Spotkanie w szkole

Wczoraj rano nadeszła godzina zero, czyli tzw. transition meeting (spotkanie w sprawie przeniesienia Nicholasa do szkoły), w którym uczestniczyło dziewięć osób (osiem dorosłych i Nicholas). Pomijając naszą trójkę, były dwie osoby z obecnej pre-school, dyrektorka i wice, oraz trzy osoby ze szkoły: dyrektorka, nauczyciel opiekujący się zerówką  (taki zwierzchni) oraz nauczycielka również zajmująca się dziećmi z tej grupy wiekowej (ponieważ jest to mała wiejska szkoła, zajęcia dla dzieci np. 6- i 7-letnich  mogą być prowadzone razem) oraz Norma, o której już wspominałam - koordynatorka opieki nad dziećmi specjalnej troski. Nie jest mi łatwo pisać o tutejszym systemie, gdyż jest bardzo różny od polskiego, chociaż ostatnio pojawiły się głosy (które gorąco popieram), by skończyć z nonsensem posyłania dzieci do szkoły w wieku 4-5 lat, i zaczynać w wieku 6 lat. To, że dzieci zaczynają tu tak wcześnie, wcale nie przekłada się na lepsze wyniki, a wręcz niektórzy eksperci podejrzewają, że sprzyja wysokiemu poziomowi dysleksji i analfabetyzmowi w UK. Jestem przekonana, że tak wczesny start jest spowodowany najwyższymi w Europie cenami przedszkoli i brakiem systemu subsydiów dla przedszkoli - po latach płacenia dużych pieniędzy rodzice z ulgą oddają dziecko do darmowej (w większości) szkoły. Pod względem opieki nad dziećmi UK jest z jednej strony bardzo zaawansowane (nie może z dziećmi pracować nikt, kto nie został oficjalnie sprawdzony przez policję), a z drugiej pozostaje daleko w tyle za np Skandynawią czy Francją. Winna jest też postawa rodziców, którzy zamiast lobbować za tańszymi przedszkolami i przeznaczaniem podatków na opiekę nad dziećmi, atakują rodziców, którzy chcą wrócić do pracy - szczególnie, rzecz jasna, matki! Niezliczoną ilość razy spotykałam się z opinią: to po co mają dzieci, jak oddają je obcym ludziom? Postawa nie do pomyślenia w mojej ukochanej Danii, gdzie naturalne jest, że dziecko idzie do przedszkola (bardzo taniego i na wysokim poziomie), a mama do pracy. Tymczasem Anglicy i Angielki uważają, że oddanie dziecka do przedszkola to ostateczność, i to, że matka wydaje często całą pensję netto na drogie, bo niedofinansowane, przedszkole, to konsekwencja jej niechęci do zajmowania się własnym dzieckiem - słowem, po co sprawiła sobie dziecko, jak chce pracować! Jakoś nie trafia do nich argument, że by żyć na normalnym poziomie, potrzebne są często dwie pensje, i nie każdą kobietę stać na 4- czy 5-letnią przerwę w pracy. We wsi, w której mieszkamy (i w okolicznych wsiach oraz w samym Winchesterze), pełno jest jednak takich yummy mummies (mniamuś), czyli żon bogatych bankierów i biznesmenów, pracujących w Londynie, które nie pracują, bo nie muszą i zajmują się dziećmi (często jeszcze z pomocą operki i pani sprzątającej). Dlatego trochę obawiamy się posłania Nicholasa do tej szkoły. Z całą pewnością większość dzieci będzie miała zamożniejszych rodziców. Z drugiej strony, fakt, że mieszkamy w tak zamożnej części Hampshire, sprawia, że szkoły są tu na wysokim poziomie (w Anglii szkoły są niesłychanie zróżnicowane - od najlepszych na świecie, po tak słabe, że są tu nastolatki, które nie umieją pisać i czytać - bardzo dużo zależy od środowiska), bardzo niska przestępczość, panuje czystość i porządek, nie ma gangów etc. Świadczy o tym sam fakt, że nad tym, jak najlepiej przyjąć i uczyć jedno dziecko dyskutowało sześć osób. Stanęło na tym, że Nicholas zacznie szkołę w styczniu i będzie miał przydzieloną osobę tylko dla niego. Osobę tę będzie szkoliła specjalistka (tzw. outreach worker) ze szkoły dla dzieci specjalnej troski, tej, w której byliśmy poprzednio (obie szkoły są bardzo blisko położone). Nauczyciele Nicholasa będą też dojeżdżali w grudniu do jego obecnego przedszkola, by zaobserwować, jak wygląda opieka nad nim obecnie.