Czego pozbawiła nas komuna?

Przypadkiem trafiłam ze strony Gazety na bloga (chyba, bo nie mogę go odnaleźć, szukając w Blox.pl) i wpis o polskich ikonach mody. Nie mogąc go znaleźć w gąszczu blogowym, nie zacytuję dosłownie, ale autorka postawiła w nim tezę, że brakuje w Polsce rodzimych ikon stylu. Nie zagłębiła się jednak w przyczyny tego smutnego deficytu, postanowiłam zatem poruszyć tę kwestię tutaj i wystosować oficjalną skargę, bowiem o brak ikon oskarżam komunę - gdzie niby Kora czy Maryla Rodowicz miały się zaopatrzyć w elementy własnego, niepowtarzalnego stylu? W Modzie Polskiej? W innych przybytkach handlu uspołecznionego? W komisach lub Pewexie? Jeśli udało im się od czasu do czasu wyrwać na Zachód, to nawet "gwiazdom" po przeliczeniu złotówek na normalną walutę starczało pewnie na kanapkę, a nie na kreację od Givenchy. Oskarżam komunę o to, że moje pokolenie praktycznie nie zna uroku vintage (stosuję termin vintage w odróżnieniu od retro - vintage to rzeczy autentycznie stare, z epoki; retro to często rzeczy wyprodukowane teraz i stylizowane na stare, takie, którym nadaje się vintage look - w UK kwitnie wokół mody na retro cały przemysł, i są sklepy wyspecjalizowane w odtwarzaniu takich ubrań i dodatków, np. Dolly Dagger) - co innego odziedziczyć po mamie czy babci torebkę YSL czy sukienkę Diora, jak moje angielskie znajome, a co innego odziedziczyć przywiezione z ZSRR  "zdobyczne", nadjedzone przez mole futro z lisa czy tureckie "marmurki". W UK są wspaniałe sklepy vintage, w których kupują słynne modelki (Kate Moss jest wielką fanką renomowanego sklepu vintage Rellik), artystki burleski jak Dita von Teese czy aktorki - często przedkładają one ubrania vintage nad nowe bo kiedyś jakość wykonania była dużo wyższa, i zarówno ubrania, jak i dodatki marek dizajnerskich, jeśli są w dobrym stanie, niewiele tracą na wartości (a w przypadku niektórych rzeczy z kolekcji haute couture nawet zyskują!). Nie wspominając już o tym, że jest to ekologiczne.  Smutne jest to, że w byłych demoludach ta ważna część kultury materialnej właściwie nie istnieje.  Nie jest to może aż taka tragedia, jak utrata dzieł sztuki czy pereł architektury, czy stolicy, co zawdzięczamy nie tylko komunie, ale przede wszystkim wojnom, ale jest to kolejna szczerba w dziedzictwie przyszłych pokoleń, które zapytane o ikony mody, pomyślą raczej o Audrey Hepburn, Brigitte Bardot czy Grace Kelly, niż o Beacie Tyszkiewicz - bo czy ona była ikoną mody? Nie można jej odmówić elegancji i klasy - ale czy to jak się ubierała ona, czy Rodowicz albo Kora, ma wpływ na dzisiejszych polskich projektantów?

Zdjęcie poniżej ze wspaniałego sklepu Tallulah & Hope, który sprzedaje zarówno rzeczy vintage (głównie chustki), jak i stylizowane na lata 70. nowe tuniki (kaftans) - nic nie wygląda lepiej przy basenie czy na plaży.