Ja i Colin Firth (o King's Speech i nie tylko)

Któregoś razu rozmawiałam z zaprzyjaźnionymi Angielkami, podczas jednego z naszych regularnych sabatów, na temat urodzonego w niedalekim Grayshott i wychowanego częściowo w Winchesterze Colina Firtha. Chodził on tu do państwowej, ale mającej dobrą opinię szkoły King's (King's School, tak, tak) zaś jego rodzice oboje wykładali w tutejszym wówczas college'u nauczycielskim, obecnie uniwersytecie, którego Colin ma honorowy doktorat -  jest to też uczelnia imienia króla Wessexu, Alberta, i zwała się dawniej King Alfred's College (jak widać, los od początku predestynował go do roli w filmie o tytule King's Speech). Jest on zatem "ziomkiem" tych moich koleżanek, które się tu urodziły, i niejedna z nich widziała go nieraz "na mieście". Okazało się też, że wszystkie uważamy go za "jedynie słusznego" pana Darcy i tym samym założyłyśmy nieformalny Klub Wielbicielek Colina. Jedna z nas w dodatku ma brata, który mieszka w dzielnicy Chiswick w Londynie, gdzie Colin mieszka wraz z piękną włoską żoną, która prowadzi sklep z artykułami ekologicznymi, i jej bratanice bawiły się na lokalnym placu zabaw z synami Colina. Niestety jej misja, by zobaczyć Colina w Chiswick, w czasie odwiedzin u brata, nie powiodła się - i to podobno dlatego, że akurat był, o ironio, w Winchesterze, w odwiedzinach u rodziny.

Słynna katedra w Winchesterze, zdjęcie zrobiłam w zeszłym tygodniu

Colina uważałam za dobrego aktora już po obejrzeniu serialu Duma i Uprzedzenie (BBC z 1995 roku) i zawsze dziwiły mnie zarzuty (w Polsce, raczej nie spotkałam się z nimi tutaj) o drewniany styl. Zapewne brały się one z różnic kulturowych: Colin po prostu doskonale potrafi zagrać tę słynną angielską rezerwę, zwaną tu stiff upper lip - ta powściągliwość to nie brak umiejętności aktorskich, lecz odwrotnie, ich demonstracja. Zeszłoroczny A Single Man położył kres większości tych insynuacji, a już King's Speech powinien przekonać nawet najmniej entuzjastycznie nastawionych do niego widzów. Dziś rano w programie BBC miałam okazję posłuchać nagrania owej słynnej, tytułowej przemowy króla Jerzego VI, która jest kulminacją filmu, i zapewniam Was, że Firth oddał najdrobniejszą przerwę, idealnie przy tym naśladując akcent, wymowę  a nawet timbre głosu króla. Miałam film świeżo w pamięci, bo widzieliśmy go kilka dni temu. W trakcie seansu pierś mego męża wezbrała patriotyczną dumą, ja zaś delektowałam się znakomitą historią i grą aktorów.  Przepysznym kąskiem okazała się obecność "jedynie słusznej" Elizabeth Bennet, czyli Jennifer Ehle - wiem, że nie tylko mnie przemknęło przez głowę: "ach, Mr Darcy i Miss Bennet znowu razem!". NB, Colin powiedział kiedyś: Trzy kobiety mego życia to moja żona, moja matka i Jane Austen.

Muzeum Miejskie w Winchesterze

Jeszcze jedno łączy mnie z filmem: pracowałam przez pół roku w prywatnej klinice na słynnej "ulicy lekarzy", Harley Street - czyli tam, gdzie przyjmował pacjentów, także króla Jerzego, logopeda - autodydaktyk Logue. To ulica, gdzie od ponad stulecia praktykują najwybitniejsi lekarze, i gdzie mieszczą się prywatne szpitale, w tym położnicze (prywatny poród w UK kosztuje ogromne pieniądze i stać na niego tylko najbogatsze kobiety), w jednym 3 cesarki miała Victoria Beckham (procedurę plastyki brzucha po porodzie ochrzczono szybko zwrotem mend it like Beckham - gra słów, był film pt. Bend it like Beckham). Tu przyjmują najlepsi chirurdzy plastyczni, psychoterapeuci i specjaliści od uzależnień, dlatego Harley Street to do dziś jedno z najlepszych w Londynie miejsc na celebrity - spotting. Klientką naszej kliniki była królowa z filmu, czyli Helena Bonham - Carter, kiedyś musiałam się też usunąć z drogi zmierzającej do swego położnika Claudii Schiffer. Nieopodal kilka kamienic należy do Madonny, a  równoległa ulica Marylebone High Street to raj zakupoholiczki  i moje ulubione miejsce na zakupy, także spożywcze, w Londynie.