Trzy zachwyty

Okazuje się, że mój gust wcale nie jest tak wyrafinowany, jak przypuszczałam, lecz raczej pospolity*mrugam*.
Hazel pisze: "(...) I capture the castle Dodie Smith, którą wygrałam w konkursie u Anny Marii. Cudo! Trudno mi to wyrazić w słowach, ale to jest książka, w której można się zakochać. Czytając prawie czujesz chłód kamieni, powiew wiatru na policzku i pragnienie wyrwania się na wolną przestrzeń bez jednego biurowca na horyzoncie (być może to ostatnie jest wynikiem spędzania przeze mnie zbyt wielu godzin w  zamkniętych pomieszczeniach. Taka reakcja ;)). Narracja jest porywająca, bohaterowie barwni, po prostu klasyka i dołączam do Anny Marii z pytaniem: dlaczego u licha nikt tego nie przetłumaczył na polski."
Katasia o tej samej książce: "Bardzo dziękuję za polecenie "I capture the castle" - kupiłam tę książkę na Amazonie i czytam ją właśnie, żeby odpocząć od cięższej lektury - jest lekka, zabawna, bardzo ciepła i naprawdę czyta się ją z przyjemnością."
Bee o książce Służące: "Aniu, to chyba dobre miejsce, żeby ci podziękować za polecenie "Służących". Dawkuję sobie po trochu, bo chociaż jestem dopiero po kilku rozdziałach już żałuję, że kiedyś się skończy. Tak mam z dobrymi książkami..."
Amused_to_Death pisze: "Bardzo, bardzo podobały mi się miniserie polecone kiedyś przez Annę Marię: Luther i Sherlock."
Niezmiennie cieszą mnie takie dowody, że podobają się Wam te same lektury czy seriale. Dziś zatem trzy kolejne rekomendacje.
Polecałam już książkę Szkarłatny Płatek i Biały. W kwietniu BBC pokazało 4- odcinkowy serial - ekranizację tej powieści - i od razu powiem - bardzo, bardzo udaną. W rolę Sugar perfekcyjnie wcieliła się moja ulubiona aktorka młodego pokolenia, którą chwaliłam tu już niejeden raz, Romola Garai. Serial zebrał pochwały od krytyków i publiczności, mimo tego, że nie unika drastycznych scen (to serial bezdyskusyjnie tylko dla dorosłych). Wiktoriański Londyn jest tu odarty z romantyzmu, często w sporych dawkach obecnego w ekranizacjach dickensowskich, i może nawet w większym stopniu niż książka pokazuje rozpaczliwy los kobiet, nawet tych wysoko urodzonych, ich kompletne zniewolenie, i podwójne standardy, które wciąż jeszcze pokutują w wielu społecznościach. 
A już wkrótce BBC będzie nas rozpieszczać m.in. drugą serią Luther'a oraz ekranizacją znanej także w Polsce książki Sarah Waters, The Night Watch (Pod osłoną nocy).

Romola Garai jako Sugar

Dodam też, że BBC pokazało niedawno kolejną niezłą ekranizację dostępnej także w Polsce książki Kate Summerscale, The Suspicions of Mr Whicher (Podejrzenia pana Whichera. Morderstwo w domu na Road Hill.) Dwugodzinny film nie zachwycił mnie tak, jak Szkarłatny..., ale wart jest obejrzenia a dla fanów kryminałów kostiumowych to nie lada gratka (książkę też mam, ale czeka na swoją kolejkę).
Drugi zachwyt to dwie książki dla dzieci, które już kupiłam Nicholasowi na urodziny w czerwcu.
Ta książeczka o sowach otrzymała dwie najważniejsze nagrody dla ilustratorów - i jest nie tylko pięknie ilustrowana, ale i opowiada uroczą historyjkę:

A tę historię Nicholas już dobrze zna, dzięki kanałowi dziecięcemu Cbeebies, gdzie ją czytano. Książka jest zabawna, pięknie ilustrowana i niebanalna, a że doskonale się sprzedawała, jest obecnie dodrukowywana (ja kupiłam z drugiej ręki, ale nową).*

Trzeci zachwyt to nie tyle strawa duchowa, co deser faszonistki. Jestem dumna, że udało mi się kupić spódnicę pod nazwą Carrie marki Whistles, skirt of the season (spódnicę sezonu, jak ją ochrzciły tutejsze autorytety modowe)  w UK, którą zachwyciły się i pokazały wszystkie pisma modowe (osoby czytające brytyjskie blogi modowe, np. ten, też ją pewnie widziały), i która jest najszybciej sprzedającą się rzeczą w historii firmy Whistles (masowej, ale górnopółkowej marki brytyjskiej). Firma wyprodukowała początkowo tylko 100 tych spódnic o długości midi (500 w wersji do kolan), ja kupiłam w drugim rzucie, ale miałam szczęście, bo też cały drugi rzut sprzedał się w parę godzin. Muszę powiedzieć, że to dziwne uczucie, kiedy spódnica zbiera więcej komplementów, niż nosicielka *mrugam*.

Artykuł z popularnego magazynu Grazia, opisujący szał na Carrie

* W odróżnieniu od polskiego wydawcy ksiązki o Gruffalo, tutejsi wydawcy gorliwie i szybko dodrukowują bestsellery - tymczasem choć nakład polskiego tłumaczenia rozszedł się błyskawicznie, wydawca chyba nie chce zarobić, bo nie wznawia... Taka klasyka jak Gruffalo czy Głodna Gąsienica jest tu zresztą w druku stale, i zawsze dostępna.