Jeszcze o kanonie

Wczoraj, już po opublikowaniu poprzedniego posta, przydarzył mi się jeden z tych niezwykłych zbiegów okoliczności, które czynią życie bardziej interesującym. Sięgnęłam bowiem po grudniowy numer magazynu Red (nadrabiam zaległości w lekturze), na którego okładce pyszniła się w boskiej sukni Vivienne Westwood (nikt tak nie podkreśla kobiecych kształtów, jak ona) bogini Nigella, bo to już świąteczna tradycja tego magazynu - od kilku lat zawsze mają Nigellę na okładce, zaś w środku wywiad z nią, jej przepisy itp. W tym roku redakcja zapytała ją o 12 bożonarodzeniowych życzeń (w nawiązaniu do słynnej kolędy 12 days of Christmas). I cóż widzę pod życzeniem numer 11? A book for every week of the year (Książkę na każdy tydzień roku). Poniżej zaś Nigella, absolwentka elitarnej uczelni i mól książkowy, a więc ten okaz Brytyjki, o którym myślałam, pisząc o kanonie, mówi tak: (...)I wish (...)to reread my favourites (...): Persuasion by Jane Austen, any Nancy Mitford, Little Women by Louisa May Alcott, and I Capture the Castle by Dodie Smith.
Z 5 wspomnianych przeze mnie autorek wymienia 3 (choć inną powieść Austen) - więc nawet jeśli mi nie wierzycie *mrugam*, wiem, że uwierzycie Nigelli.
O książkach Nancy Mitford napiszę w poście poświęconym jej  samej, a dziś pokrótce o I Capture The Castle. Najpierw o tytule. To capture znaczy uchwycić, zdobyć (np. zamek, twierdzę), schwytać. Można by zatem przetłumaczyć tytuł po prostu jako Zdobywam Zamek. Ale tu capture jest użyte w znaczeniu uchwycić, jak w zdaniu "malarz portretu uchwycił podobieństwo...", bowiem zamieszkała  w zamku siedemnastoletnia narratorka, Cassandra Mortmain, próbuje uchwycić przelotne chwile i opisać w słowach uczucia, które tak trudno, no właśnie, uchwycić. Kiedy książka was wciągnie, zdacie sobie sprawę, że tytuł to także  metafora - narratorce bowiem udało się "podbić twierdzę", czyli zdobyć wasze serce. Podobnie jak w Dumie i Uprzedzeniu czy w Małych Kobietkach, w tej książce ważnym motywem jest więź między siostrami, Cassandrą i Rose. W latach 30 minionego wieku wiodą one żywot zubożałych arystokratek w pełnym przeciągów, pozbawionym wygód zamczysku, z ojcem - pisarzem cierpiącym na blokadę pisarską stulecia -  przy czym okoliczności te nie wydają się Cassandrze niczym niezwykłym. Rodzina Mortmain kultywuje bowiem tę wielką angielską tradycję, jaką jest ekscentryczność*. Dziwactwa poszczególnych jej członków opisane są przy tym ciepło, lirycznie, ale i  z tak dużą dozą humoru, iż bohaterowie szybko zyskują naszą sympatię, i to właśnie sprawia, że ta książka jest tak bliska wielu Brytyjkom (w USA podobno jest także na czele listy książek poszukiwanych w antykwariatach). Proza Dodie Smith jest tak przekonująca, a narracja tak czysta, bez żadnej fałszywej nuty, że od razu wierzymy, iż książka to naprawdę pamiętniko - notatnik nastoletniej angielskiej ubogiej szlachcianki, która naprawdę żyła w zamku, i naprawdę miała tak ekscentrycznych krewnych, i naprawdę zakochała się w przystojnym Amerykaninie.

Kadr z filmowej adaptacji - w roli Cassandry Romola Garai

Tu znajdziecie streszczenie powieści, łącznie z, ostrzegam, zakończeniem (po angielsku).
Co ciekawe, w książce Rose i Cassandra pewnego razu spierają się, kto jest lepszą pisarką: Charlotte Bronte czy Jane Austen.
Scenariusz do filmu napisała zaś Heidi Thomas, autorka scenariusza do znakomitego serialu kostiumowego BBC, który po raz kolejny gorąco polecam - Cranford.




*Naukowo dowiedziono, że Wyspy Brytyjskie mają najwięcej ekscentryków na głowę, ale o tym kiedy indziej.