Popiela zjadły myszy, mnie oskubały rybki...

... czyli moja relacja z fish pedicure, rybnego pedikiuru.

Uwaga! Oglądanie zdjęć w tym poście grozi chwilową ślepotą na skutek oślepiającej zimowej białości moich odnóży.

Pedikiur w wykonaniu maleńkich tureckich rybek zwanych Garra Rufa to największy hit kosmetyczny w UK ostatnich miesięcy. Do niedawna ten zabieg oferowało tylko kilka gabinetów w Londynie, ale moda nań rozprzestrzeniła się błyskawicznie i od dwóch tygodni salon w miejscowości Ringwood, z grubsza  w mojej części Hampshire, oferuje dwa akwaria z naskórkożernymi rybkami. Tak, rybki te uważają bowiem, że martwy ludzki naskórek to ambrozja, i nigdy nie mają dość objadania się tym rarytasem.
Rybki w moim salonie pochodziły nie bezpośrednio z Turcji, lecz od przedsiębiorczego Walijczyka, który je hoduje dla gabinetów - rybki spędzają wczesną młodość na obżeraniu się zrogowaciałym naskórkiem (yum!), po czym wracają do Walijczyka jako dojrzałe ryby, by oddawać się z kolei ekscesom innej natury (rozmnażaniu).
Jeśli tradycyjny pedikiur kojarzy Wam się ze ścieraniem ziemniaków na tarce i odgłosami podobnymi do tych, które słychać w słynnej scenie z piłą (?) czy też przecinarką (?) w filmie Fargo,  rybkowy pedikiur w porównaniu to nirwana. Przychodzisz, zdejmujesz buty, pracownica wyciera ci nogi ręcznikiem, i wkładasz stopy do akwarium. Rybki rzucają się na kopytka, jakby to były... kopytka, z bułką tartą, masłem i cynamonem. Masz wrażenie, że ktoś bardzo delikatnie cię łaskocze, palcami lub piórkiem. Od czasu do czasu masz ochotę się podrapać, ale nie chcesz straszyć rybek, wracasz więc do stanu zwanego tu blissed  - out, błogości.

Jak widać, mróz uśpił moje instynkty względem wyglądalności, stąd przeraźliwa bladość nóg (uprzedzałam).  Na sobie mam: bardzo Chanelowski kardigan Uniqlo, leggingsy American Apparel, ukochany szalik Missoni i tunikę w grochy

Siedziałam więc sobie z nogami w akwarium, skubana przez rybki, popijając kawę, uśmiechając się do nieznajomych kobiet i uprawiając small talk. Na zewnątrz normalni ludzie, którzy nie szukają tematów do blogów, zajmowali się na pewno ważniejszymi sprawami. Było to bardzo surrealne, zabawne i przyjemne (jeśli ktoś lubi, jak mu się robi coś ze stopami - osobiście trudno mi w to uwierzyć, ale ponoć są tacy, co nie lubią a nie mają ASD - freaks, if you ask me). Hucznie polecam.